Journal Of Hellenic Religion (J. Hell. relig.)

Περίληψη: Ο μελετητής των συγγραμμάτων — ακόμα και των πλέον εμπεριστατωμένων — για την Ελληνική Θρησκεία καταλήγει πάντα στο ίδιο συμπέρασμα : ότι, για τους σύγχρονους λόγιους, αυτή παραμένει ένα αίνιγμα. Ωστόσο, όταν η ανάλυση δεν έχει ως άξονα την «επιστημονική» οπτική, αλλά εκπορεύεται από το θρησκευτικό βίωμα, κάθε άλλο παρά προβληματική είναι. Το αυτό ισχύει και για μία από τις πλέον «μυστηριώδεις» — και ως εκ τούτου «προβληματικές» για τους σύγχρονους- θεϊκές μορφές του ελληνικού Πανθέου : τον Διόνυσο.

Μέλημα της παρούσας μελέτης δεν είναι να απαντήσει σε «φιλολογικά» ερωτήματα όσον αφορά τη δήθεν «α-συνέχεια» της Ελληνικής Θρησκείας — εν προκειμένω, τη φαινομενική «παραδοξότητα» της «πολλαπλότητας» των περί Διονύσου «μύθων» — αφού, σε κάθε περίπτωση, σε θεολογικό επίπεδο, «α-συνέχεια» στην Ελληνική Θρησκεία δεν υφίσταται καν. Τέλεια δομημένη, εκπληκτικά ομοιογενής, εδώ και χιλιάδες χρόνια, η Ελληνική Θρησκεία εμφανίζει τρία πρωταρχικής σημασίας στοιχεία : αφετηρία, αιτιώδη συνάφεια, αποτέλεσμα-στόχο-προοπτική. Με βάση αυτά τα τρία θεμελιώδη στοιχεία, θα επιχειρήσομε έναν «αποσυμβολισμό» του πλέον σημαντικού «ανθρώπινου ζητήματος» — εκείνου του Πεπρωμένου της Ψυχής του — με την ισχυρή, καταλυτική συνδρομή του δέκατου τρίτου Θεού : του Διονύσου, του εις Νύσα εκ του Διός γεννηθέντα (Δίας + Νύσα).